ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ....
Κάτι που με συγκίνησε και μου ράγισε την καρδιά. Έχουμε όλοι δει τα πρεζάκια να τριγυρνούν στο μετρό και στο κέντρο γενικά. Έχουμε συνηθίσει την παρουσία τους και κατά κάποιο τρόπο έχουμε την αίσθηση ότι πάντα έτσι ήταν, με το κενό τους βλέμμα και το ασταθές βηματισμό, ξερακιανοί και ταλαιπωρημένοι. Επέστρεφα απ’ τη δουλειά, 7 η ώρα το πρωί στο μετρό και βλέπω μια γλυκιά κοπέλα να κουτουλάει και να κρέμεται το κεφάλι της όπως τα πρεζάκια. Δεν ήταν όμως σαν αυτούς, φαινόταν σαν να ξεκίνησε τα ναρκωτικά μόλις πρόσφατα. Μια “normal” κοπέλα, που θα μπορούσε να ‘ναι συγγενής, συμμαθήτρια, φίλη, γειτόνισσα. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μια τέτοια κοπέλα να πέσει εκεί και δεν ήμουν σίγουρος για το πώς να το επεξεργαστώ.
Στο βαγόνι, άλλος ένας κύριος γύρω στα 60 με 65, την παρακολουθούσε κι αυτός. Κάποια στιγμή σηκώθηκε ο Κος, να κατέβει στην επόμενη στάση αλλά ακόμα το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στην κοπέλα που τρέκλιζε μόνη στα καθίσματα. Της πρόσφερε χαρτομάντηλο.. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν σίγουρος για το πώς σκεφτόταν, την λυπόταν, την καταδίκαζε, του έφερνε αποστροφή? Σκεφτόμασταν το ίδιο, θέλαμε κάπως να βοηθήσουμε αλλά δε ξέραμε πώς! Φυσικά ένα χαρτομάντηλο που της πρόσφερε δεν θα την έσωζε, αλλά έκανε έστω αυτή τη μικρή κίνηση για να νιώσει και ο ίδιος ότι κάτι… προσπάθησε, πρόσφερε… κάτι… Της είπε να προσέξει μη χάσει τη στάση αλλά αυτή δεν φάνηκε να τον καταλαβαίνει. Γύρισε σε μένα και μου ζήτησε να προσέχω να κατέβει στη στάση της και τον ρώτησα αν ξέρει σε ποια στάση κατεβαίνει. Τη ρώτησε και αυτή είπε Ηλιούπολη και μας κοίταξε.
Ο καλοσυνάτος Κος, έπρεπε να κατέβει και με κοίταξε με ένα βλέμμα που έλεγε πολλά αλλά δύσκολα θα μπορούσε να περιγραφεί. "Απλά, να μη χάσει τη στάση" μου λέει, σαν να ήταν γι’ αυτόν πιο σημαντικό απ’ το να κατέβει ο ίδιος. Ξέρω ότι θα ακουστεί χαζό αλλά από ‘κείνη τη στιγμή και μέχρι την Ηλιούπολη, ένιωθα σαν να εκτελώ την πιο σημαντική αποστολή στη ζωή μου, να προσέχω για λίγο αυτό το κορίτσι και να φροντίσω να κατέβει στη στάση της. Με κοιτούσε και αναρωτιόμουν αν μέσα στην θολούρα της μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις μου στο βλέμμα μου. Τελικά κατέβηκε από μόνη της… Δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα απ’ το να βλέπεις ένα λουλούδι να λιώνει και να νιώθεις ανήμπορος να το σταματήσεις. Να μη ξέρεις αν υπάρχει τρόπος και τι πρέπει να κάνεις. Είναι κι αυτό ένα απ’ τα πράγματα που απλά πρέπει να δεχτούμε και να συνηθίσουμε να βλέπουμε? Από προηγούμενες εμπειρίες ξέρω ότι αυτά τα άτομα μπορούν να σε τραβήξουν σε καταστάσεις σκοτεινές καθώς τείνεις το χέρι βοηθείας, μπορεί να χάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αλλά μια ηλιαχτίδα στην όλη ιστορία είναι ο Κος 60αρης που έδειξε ότι η αγάπη για τον συνάνθρωπο δεν έχει ηλικία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου