Μια “normal” κοπέλα, που θα μπορούσε να ‘ναι συγγενής, συμμαθήτρια, φίλη, γειτόνισσα

Poseidon Aivalis

ΑΘΗΝΑ

ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ....

Κάτι που με συγκίνησε και μου ράγισε την καρδιά. Έχουμε όλοι δει τα πρεζάκια να τριγυρνούν στο μετρό και στο κέντρο γενικά. Έχουμε συνηθίσει την παρουσία τους και κατά κάποιο τρόπο έχουμε την αίσθηση ότι πάντα έτσι ήταν, με το κενό τους βλέμμα και το ασταθές βηματισμό, ξερακιανοί και ταλαιπωρημένοι. Επέστρεφα απ’ τη δουλειά, 7 η ώρα το πρωί στο μετρό και βλέπω μια γλυκιά κοπέλα να κουτουλάει και να κρέμεται το κεφάλι της όπως τα πρεζάκια. Δεν ήταν όμως σαν αυτούς, φαινόταν σαν να ξεκίνησε τα ναρκωτικά μόλις πρόσφατα. Μια “normal” κοπέλα, που θα μπορούσε να ‘ναι συγγενής, συμμαθήτρια, φίλη, γειτόνισσα. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μια τέτοια κοπέλα να πέσει εκεί και δεν ήμουν σίγουρος για το πώς να το επεξεργαστώ. 

Στο βαγόνι, άλλος ένας κύριος γύρω στα 60 με 65, την παρακολουθούσε κι αυτός. Κάποια στιγμή σηκώθηκε ο Κος, να κατέβει στην επόμενη στάση αλλά ακόμα το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στην κοπέλα που τρέκλιζε μόνη στα καθίσματα. Της πρόσφερε χαρτομάντηλο.. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν σίγουρος για το πώς σκεφτόταν, την λυπόταν, την καταδίκαζε, του έφερνε αποστροφή? Σκεφτόμασταν το ίδιο, θέλαμε κάπως να βοηθήσουμε αλλά δε ξέραμε πώς! Φυσικά ένα χαρτομάντηλο που της πρόσφερε δεν θα την έσωζε, αλλά έκανε έστω αυτή τη μικρή κίνηση για να νιώσει και ο ίδιος ότι κάτι… προσπάθησε, πρόσφερε… κάτι… Της είπε να προσέξει μη χάσει τη στάση αλλά αυτή δεν φάνηκε να τον καταλαβαίνει. Γύρισε σε μένα και μου ζήτησε να προσέχω να κατέβει στη στάση της και τον ρώτησα αν ξέρει σε ποια στάση κατεβαίνει. Τη ρώτησε και αυτή είπε Ηλιούπολη και μας κοίταξε. 

Ο καλοσυνάτος Κος, έπρεπε να κατέβει και με κοίταξε με ένα βλέμμα που έλεγε πολλά αλλά δύσκολα θα μπορούσε να περιγραφεί. "Απλά, να μη χάσει τη στάση" μου λέει, σαν να ήταν γι’ αυτόν πιο σημαντικό απ’ το να κατέβει ο ίδιος. Ξέρω ότι θα ακουστεί χαζό αλλά από ‘κείνη τη στιγμή και μέχρι την Ηλιούπολη, ένιωθα σαν να εκτελώ την πιο σημαντική αποστολή στη ζωή μου, να προσέχω για λίγο αυτό το κορίτσι και να φροντίσω να κατέβει στη στάση της. Με κοιτούσε και αναρωτιόμουν αν μέσα στην θολούρα της μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις μου στο βλέμμα μου. Τελικά κατέβηκε από μόνη της… Δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα απ’ το να βλέπεις ένα λουλούδι να λιώνει και να νιώθεις ανήμπορος να το σταματήσεις. Να μη ξέρεις αν υπάρχει τρόπος και τι πρέπει να κάνεις. Είναι κι αυτό ένα απ’ τα πράγματα που απλά πρέπει να δεχτούμε και να συνηθίσουμε να βλέπουμε? Από προηγούμενες εμπειρίες ξέρω ότι αυτά τα άτομα μπορούν να σε τραβήξουν σε καταστάσεις σκοτεινές καθώς τείνεις το χέρι βοηθείας, μπορεί να χάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. 

Αλλά μια ηλιαχτίδα στην όλη ιστορία είναι ο Κος 60αρης που έδειξε ότι η αγάπη για τον συνάνθρωπο δεν έχει ηλικία.

Κι όμως η "πονηρή Μαριώ" ζει κυριολεκτικά δίπλα μας..

Victoria Cabana

Κι όμως η "πονηρή Μαριώ" ζει κυριολεκτικά δίπλα μας...Στο Πολύδροσο όπου μένω βλέπουμε συχνά κατά τις μεταμεσονύκτιες ώρες να διασχίζει τον δρόμο κάποια αλεπού...που μάλλον κατέβηκε από την Πεντέλη

Η αλεπού είναι ταυτισμένη στη λαϊκή συνείδηση με την πανουργία και την πονηριά κι αυτό μόνο άδικο μπορεί να είναι. Γιατί μιλάμε για άλλο ένα υπέροχο ζώο, που ζει σε κάθε ήπειρο του πλανήτη (εκτός από την Ανταρκτική βέβαια) και ακμάζει τόσο σε αστικά τοπία όσο και στην ύπαιθρο.

Και βέβαια, παρά το γεγονός ότι ζει κυριολεκτικά δίπλα μας (τι γυρεύει εξάλλου η αλεπού στο παζάρι;), η ζωή της παραμένει εν πολλοίς μυστήριο, έτσι διαστρεβλωμένη όπως μας παραδόθηκε από τους μύθους αλλά και τις ιστορίες των κυνηγών.

Μέχρι και στη γλώσσα μας έχει περάσει, με πλήθος εκφράσεων να αποτυπώνουν τον αντίκτυπο της γειτνίασης αλεπούς και ανθρώπου: όσα δεν φτάνε η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, ο λύκος έχει το όνομα και η αλεπού τη χάρη, εκατό χρονών η αλεπού εκατόν δέκα το αλεπουδάκι, και δεν συμμαζεύεται!

Για να δούμε λοιπόν πώς ζει και τι κάνει στην καθημερινότητά της η πονηρή Μαριώ…

> Η αλεπού είναι μοναχικό ζώο

Συγγενής του λύκου, του τσακαλιού και του σκύλου, η αλεπού είναι ένα σαρκοβόρο τετράποδο με πλούσιο κοκκινωπό τρίχωμα, μυτερό ρύγχος και φουντωτή ουρά. Αντίθετα όμως με τα ξαδέλφια της που ζουν σε αγέλες, η αλεπού προτιμά τη μοναξιά και μόνο όταν μεγαλώνει τα παιδιά της φτιάχνει προσωρινές κοινότητες, οι οποίες παραμένουν αθέατες ζώντας μέσα σε υπόγεια λαγούμια. Πέρα από αυτό, ζει, κυνηγά και κοιμάται πάντα μόνη…

> Έχει πολλά κοινά με τη γάτα

Σαν τη γάτα, η αλεπού δραστηριοποιείται μόλις πέσει το σκοτάδι, καθώς η διάταξη των οπτικών κυττάρων στα μάτια της ευνοεί την όραση σε συνθήκες αμυδρού φωτός. Ακόμα και ο τρόπος που κυνηγά ομοιάζει στης γάτας, παραμονεύοντας και καταδιώκοντας το θήραμα. Επίσης, διαθέτει όπως ακριβώς και η γάτα ευαίσθητα μουστάκια και προεξοχές στη γλώσσα, την ίδια ώρα που περπατά στα δάχτυλα των ποδιών, με το κομψό βάδισμά της να μοιάζει πολύ με το αντίστοιχο του μικρού αιλουροειδούς. Υπάρχουν και είδη αλεπούς που έχουν νύχια που μπαινοβγαίνουν, επιτρέποντάς τους να σκαρφαλώνουν σε δέντρα και απρόσιτα σημεία…

> Η κόκκινη αλεπού είναι το πιο συνηθισμένο είδος

Η κόκκινη αλεπού μετρά τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση από κάθε άλλο είδος σαρκοβόρου. Παρά το γεγονός ότι το φυσικό της habitat είναι τα δάση και η ανοιχτή ύπαιθρος, είναι οι ευέλικτες διατροφικές της συνήθειες που της επιτρέπουν να προσαρμόζεται ικανοποιητικά σχεδόν παντού. Ως αποτέλεσμα, έχει καταλάβει ολόκληρο το βόρειο ημισφαίριο, από τον Αρκτικό Κύκλο μέχρι τη Νότια Αφρική και από την Κεντρική Αμερική μέχρι και τις αχανείς στέπες της Ασίας. Μέχρι και την Αυστραλία έχει αποικίσει, από τη στιγμή που κατέφτασε στην ήπειρο…

> Χρησιμοποιεί το μαγνητικό πεδίο της Γης

Σαν τηλεκατευθυνόμενος πύραυλος, η αλεπού εκμεταλλεύεται το γήινο μαγνητικό πεδίο για να κυνηγήσει. Κι άλλα ζώα διαθέτουν βέβαια τη μαγνητική αυτή «αίσθηση» (πουλιά, χελώνες, καρχαρίες κ.ά.), η αλεπού παραμένει ωστόσο η μόνη μέχρι στιγμής που μπορεί και την εφαρμόζει στο κυνήγι της λείας. Σύμφωνα με μελέτη του «New Scientist», η αλεπού βλέπει το μαγνητικό πεδίο σαν «δακτύλιο σκιάς» στα μάτια της, που σκουραίνει όσο πλησιάζει στον μαγνητικό βορρά. Όταν λοιπόν η μαγνητική σκιά εναρμονιστεί με τον ήχο που βγάζει η λεία, τότε ξέρει η αλεπού ότι είναι ώρα για εφόρμηση…

> Είναι πολύ στοργικός γονέας

Η αλεπού αναπαράγεται μια φορά τον χρόνο, με τη γέννα να αποδίδει από ένα μέχρι και έντεκα μικρά (μέσος όρος τα έξι), τα οποία γεννιούνται με τα μάτια κλειστά μέχρι και την ένατη μέρα. Αυτή την περίοδο την περνούν τα νεογνά με τη μητέρα τους στο λαγούμι, την ίδια ώρα που ο πατέρας κυνηγά για να φέρνει πίσω την πολύτιμη τροφή. Τα μικρά παραμένουν στην τρυφερή αγκαλιά των γονέων μέχρι και τον έβδομο μήνα της ζωής τους, την ίδια ώρα που η μητέρα προστατεύει και περιποιείται τα παιδιά της με ζηλευτή στοργή και αφοσίωση…

> Η μικρότερη αλεπού ζυγίζει λιγότερο από 1,5 κιλό

Με μέγεθος που φτάνει δεν φτάνει εκείνο του γατιού, το συγκεκριμένο είδος αλεπουδίτσας έχει επιμηκυμένα αυτιά και γούνα σε κρεμ απόχρωση. Ζει αποκλειστικά στην Έρημο Σαχάρα, σε ένα από τα πλέον αφιλόξενα μέρη του πλανήτη δηλαδή, και κοιμάται καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, για να προστατευτεί από τον καυτό ήλιο. Τα αυτιά της δεν της επιτρέπουν μόνο να ακούει τη λεία της αλλά και να ρυθμίζει τη θερμοκρασία του σώματός της, την ίδια στιγμή που οι γούνινες απολήξεις στα πέλματά της κάνουν το περπάτημα πάνω στη ζεματιστή άμμο παιχνιδάκι…

> Η αλεπού είναι πολύ παιχνιδιάρα

Τις ξέρουμε ως πονηρές και πανούργες, στην πραγματικότητα όμως είναι φιλικές και ιδιαιτέρως περίεργες! Πέρα από το παιχνίδι μεταξύ τους, δεν είναι ασυνήθιστο να παίζουν και με άλλα ζώα, όπως σκυλιά και γάτες, ενώ τρελαίνονται για μπαλάκια. Αποτελούν εξάλλου τον Νο 1 τρόμο του γκόλφερ, καθώς συνηθίζουν να αρπάζουν με μαεστρία τα μπαλάκια από τα γήπεδα του γκολφ. Και βέβαια η σχέση της αλεπούς με τον άνθρωπο χάνεται στα βάθη του χρόνου: ήταν το 2011 όταν οι αρχαιολόγοι έμειναν έκπληκτοι ανοίγοντας τάφο ηλικίας 16.500 ετών σε κοιμητήριο της Ιορδανίας για να βρουν τα απομεινάρια ενός άντρα και της κατοικίδιας αλεπούς του! Μιλάμε δηλαδή για τουλάχιστον 4.000 χρόνια πριν από την πρώτη γνωστή κοινή ταφή ανθρώπου και οικόσιτου σκύλου…

> Η πολική αλεπού δεν τουρτουρίζει αν το θερμόμετρο δεν φτάσει στους -70 βαθμούς Κελσίου

Η λευκή αλεπού που κατοικεί στα βορειότερα μέρη της Γης μπορεί και διαχειρίζεται το δριμύ ψύχος με πρωτοφανή ικανότητα, αφήνοντας πολύ πίσω τα άλλα αρκτικά είδη. Δεν νιώθει καν κρύο αν το θερμόμετρο δεν κατακρημνιστεί στους -70, την ίδια στιγμή που η γούνα της χαμαιλεοντίζει: από κατάλευκη σε συνθήκες πάγου (για καμουφλάζ), μετατρέπεται σε καφέ ή γκρι όσο ο καιρός καλυτερεύει για να μασκάρεται ιδανικά στους βράχους και τη σκόνη της τούνδρας…

> Η αλεπού στην παράδοση

Από τον μύθο του Αισώπου «Η αλεπού και ο κόρακας», η πονηρή αλώπηξ ήρθε στην επικράτεια του ανθρώπινου πολιτισμού για να μείνει. Τη συναντάμε μάλιστα στις λαϊκές παραδόσεις λαών στις τέσσερις γωνιές του κόσμου: από πλήθος ασιατικών μύθων (η αλεπού με τις 9 ουρές) μέχρι τη μεσαιωνική Ευρώπη αλλά και την κατεργάρα αλεπού των ινδιάνικων προφορικών παραδόσεων της Αμερικής, η αλεπού συντρόφευε τα ανθρώπινα πράγματα ήδη από τις απαρχές του ανθρώπινου πολιτισμού. Μέχρι και οι Φιλανδοί έχουν αρχαίο θρύλο με πολική αλεπού!

> Η φωνή της αλεπούς

Οι αλεπούδες είναι ικανές να εκτελέσουν περισσότερους από 40 διαφορετικούς ήχους.

Πηγή: .newsbeast. gr

D13YACURQJGARA.CLOUDFRONT.NET

Τι διαβάζουν οι άνθρωποι στο μετρό και στο λεωφορείο; Ε;

Τρόλεϋ Νο 3

γράφει ο Γιώργος Κορδομενίδης *

Τι διαβάζουν οι άνθρωποι στο μετρό και στο λεωφορείο; Ε;

Ίσως επειδή από τον τίτλο της ομάδας αυτής του Facebook λείπει η λέξη "τρόλεϊ", στο τρόλεϊ Νο 3 το μόνο που διάβαζαν οι επιβάτες ήταν οι οθόνες των κινητών τους.

Τράβηξε την προσοχή μου μια γυναίκα, γύρω στα 50, που καθόταν απέναντί μου. Δηλαδή, την προσοχή μου την τράβηξαν τα... εξαφανισμένα χείλη της, όχι από πλαστική ή κάτι τέτοιο, αλλά από φυσικού τους. Το μόνο που φαινόταν ήταν μια γραμμή... Σκέφτηκα κι άλλους ανθρώπους που έχω δει με το ίδιο χαρακτηριστικό· κάθε φορά λέω με το μυαλό μου ότι είναι άνθρωποι σφιγμένοι, δαγκωμένοι, κλεισμένοι στον εαυτό τους ― ξέρω πως το πιο πιθανό είναι η εικασία μου αυτή να μην έχει την παραμικρή βάση. Αλλά αυτό σκέφτομαι.

Κάποια στιγμή, ανέβηκε στο τρόλεϊ μια νέα γυναίκα, όχι πάνω από 30 χρονών, με ένα δίχρονο-τρίχρονο ξανθό κοριτσάκι. Διέσχισαν το μισό και βάλε τρόλεϊ, αλλά κανείς από τους καθημένους δεν ευαισθητοποιήθηκε να παραχωρήσει τη θέση του ― ούτε καν μια συνομήλικη της κοπέλας, που κάθε τόσο έπιανε μια τούφα από τα μαλλιά της, τα έφερνε στο στόμα της, τα μασούσε για λίγο και τα άφηνε, και μετά πάλι και πάλι... Στα ενδιάμεσα, έφτιαχνε την τιράντα από το λευκό μπουστάκι της. Η νεαρή μητέρα στηριζόταν σε μια κολόνα του τρόλεϊ και κρατούσε με τρυφερότητα από το χέρι το κοριτσάκι, που όλο ρωτούσε: πού είπαμε ότι πάμε; σε πόση ώρα θα φτάσουμε; τώρα γιατί σταματήσαμε; Λίγα λεπτά αργότερα, η γυναίκα-με-τα-εξαφανισμένα-χείλη σηκώθηκε και τη φώναξε να καθίσει στη θέση της. Η κοπέλα αρνήθηκε ευχαριστώντας ― ή ευχαρίστησε αρνούμενη την παραχώρηση.

Στην επόμενη στάση περίμενε μια ηλικιωμένη, που στηριζόταν σε ένα πολυσχιδές μπαστούνι, για καλύτερη στήριξη. Δυο-τρεις νεαροί και νεαρές που επίσης περίμεναν στη στάση, μπήκαν μπροστά της για να σπεύσουν να ανεβούν στο τρόλεϊ, αδιάφοροι για τη δική της δυσκολία να κάνει το ίδιο. Τη βοήθησα και ανέβηκε. Στηρίχθηκε, αξιοπρεπής, σε μια κολόνα αλλά αμέσως ένας μελαχρινός νεαρός ―Μεσανατολίτης πρόσφυγας ή μετανάστης, ή και απλώς μελαχρινός― της έδωσε τη θέση του. Η ηλικιωμένη με το πολυσχιδές μπαστούνι βρισκόταν σε κάποια απόσταση, το τρόλεϊ ήταν εν κινήσει, για να μην πέσει άπλωσε το χέρι της και στηρίχθηκε στο μελαχρινό χέρι που της προτάθηκε για να φτάσει εν ασφαλεία στο κάθισμα που την περίμενε. Οι υπόλοιποι νεαροί και νεαρές συνέχισαν, μες στη σοβαρότητά τους, να διαβάζουν καθένας και καθεμιά την οθόνη ενός κινητού. 

* Ο Γιώργος Κορδομενίδης διευθύνει το ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ περιοδικό / εκδόσεις / εκδηλώσεις.

Στ. Χόκινγκ: «Οι μαύρες τρύπες έχουν μαλλιά που αποθηκεύουν πληροφορίες»

Μια νέα θεωρία για τη λειτουργία των μελανών οπών στο Σύμπαν ανέπτυξε ο διάσημος βρετανός αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη τους. Ο Χόκινγκ υποστηρίζει ότι οι πληροφορίες που υπάρχουν στην ύλη που εισέρχεται σε μια μαύρη τρύπα δεν καταστρέφονται μαζί με αυτή αλλά αποσπώνται και αποθηκεύονται σε εξωτικές κοσμικές δομές στον ορίζοντα των γεγονότων, το αόρατο σύνορο το οποίο περιβάλλει κάθε μαύρη τρύπα στο Σύμπαν και εμποδίζει το φως να ξεφύγει.

Το παράδοξο

Τον περασμένο Ιούλιο ο διάσημος αστροφυσικός Στ.Χόκινγκ που έχει ασχοληθεί επισταμένα επί δεκαετίες με τις μελανές οπές παρουσίασε μια νέα θεωρία την οποία ανέπτυξε για να εξηγήσει το περίφημο «παράδοξο της πληροφορίας». Οσα γνωρίζουμε για τις μαύρες τρύπες υποδεικνύουν πώς όταν η ύλη εισέλθει σε μια μελανή οπή καταστρέφεται στα εξ ων συνετέθη και φυσικά μαζί της καταστρέφονται και όλες πληροφορίες. Ομως οι νόμοι της κβαντομηχανικής αναφέρουν ότι οι πληροφορίες που πέφτουν στις μελανές οπές διασώζονται και μπορούν να ανακτηθούν. Σε μια προσπάθεια να δώσει λύση σε αυτό το παράδοξο ο Χόκινγκ τον περασμένο Ιούλιο παρουσίασε σε επιστημονικό συνέδριο στη Στοκχόλμη μια νέα ιδέα που είχε αναπτύξει. Ο Χόκινγκ υποστήριξε πώς οι πληροφορίες όταν «συλλαμβάνονται» από μια μελανή οπή δεν εισέρχονται στο εσωτερικό της αλλά αποθηκεύονται στον ορίζοντα γεγονότων.

Τα μαλλιά

Ο Χόκινγκ συνεργάστηκε στη συνέχεια με τους φυσικούς Μάλοκμ Πέρι και Αντριου Στρόμινγκερ σε μια προσπάθεια να διαπιστώσουν το που μπορεί να αποθηκεύονται οι πληροφορίες στον ορίζοντα των γεγονότων. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι πληροφορίες που εισέρχονται στις μελανές οπές αποθηκεύονται σε μια κοσμική δομή την οποία ονομάζουν «μαλακά μαλλιά». Σύμφωνα με τον Χόκινγκ και τους συνεργάτες του αυτά τα... μαλλιά αποτελούνται από φωτόνια και βαρυτόνια. Τα βαρυτόνια είναι υποθετικά στοιχειώδη σωματίδια φορείς της βαρυτικής αλληλεπίδρασης. Οπως αναφέρουν οι τρεις επιστήμονες όταν η ύλη εισέρχεται σε μια μελανή οπή οι πληροφορίες τους «απογυμνώνονται» από αυτή και... πιάνονται στα «μαλακά μαλλιά» που βρίσκονται στον ορίζοντα των γεγονότων.

Η ανάκτηση

Πιθανολογούν μάλιστα ότι η ακτινοβολία που εκπέμπεται από τις μελανές οπές είναι πιθανό να μεταφέρουν μαζί τους ορισμένες από τις πληροφορίες που έχουν διασωθεί και είναι αποθηκευμένες στον ορίζοντα των γεγονότων. Το ζητούμενο είναι όπως λέει ο Χόκινγκ να βρεθεί ένας τρόπος να εντοπίζονται και να ανακτώνται αυτές οι πληροφορίες που πιθανότατα θα είναι «ανάκατες» και μπερδεμένες μεταξύ τους ομολογώντας ότι δεν θα είναι κάτι εύκολο. Αυτός και οι συνεργάτες του ευελπιστούν ότι θα βρεθεί ένας τρόπος οι πληροφορίες αυτές να ανασυνθέτονται και δημιουργείται ένα «ολόγραμμα», όπως το ονομάζουν, των αρχικών πληροφοριών. Η μελέτη που τιτλοφορείται «Μαλακά μαλλιά σε μαύρες τρύπες» δημοσιεύεται στην διαδικτυακό αρχείο επιστημονικών προδημοσιεύσεων arxiv.

tanea.gr

http://www.taxydromos.gr/